Schizofrenia to poważna choroba psychiczna zaliczana do zaburzeń psychotycznych. Psychoza wpływa na myślenie, percepcję i poczucie własnej osoby.
Według National Alliance on Mental Illness (NAMI) schizofrenia dotyka około 1 procent populacji USA, nieco więcej mężczyzn niż kobiet.
Schizofrenia i dziedziczność
Posiadanie krewnego pierwszego stopnia (FDR) ze schizofrenią jest jednym z największych zagrożeń dla tego zaburzenia.
Podczas gdy w populacji ogólnej ryzyko wynosi 1 procent, posiadanie FDR, takiego jak rodzic lub rodzeństwo ze schizofrenią, zwiększa to ryzyko do 10 procent.
Ryzyko wzrasta do 50 procent, jeśli u obojga rodziców zdiagnozowano schizofrenię, podczas gdy ryzyko wynosi 40 do 65 procent, jeśli u identycznego bliźniaka zdiagnozowano chorobę.
Badanie przeprowadzone w Danii z 2017 r. Na podstawie ogólnokrajowych danych dotyczących ponad 30000 bliźniaków szacuje dziedziczność schizofrenii na 79 procent.
Badanie wykazało, że opierając się na 33 procentowym ryzyku dla identycznych bliźniaków, podatność na schizofrenię nie opiera się wyłącznie na czynnikach genetycznych.
Chociaż ryzyko schizofrenii jest wyższe w przypadku członków rodziny, Genetics Home Reference wskazuje, że u większości osób z bliskim krewnym chorym na schizofrenię choroba nie rozwinie się samodzielnie.
Inne przyczyny schizofrenii
Oprócz genetyki inne potencjalne przyczyny schizofrenii obejmują:
- Środowisko. Narażenie na wirusy lub toksyny lub niedożywienie przed urodzeniem może zwiększyć ryzyko schizofrenii.
- Chemia mózgu. Problemy z substancjami chemicznymi mózgu, takimi jak neuroprzekaźniki dopamina i glutaminian, mogą przyczyniać się do schizofrenii.
- Stosowanie substancji. Stosowanie przez nastolatki i młode osoby dorosłe leków zmieniających umysł (psychoaktywnych lub psychotropowych) może zwiększać ryzyko schizofrenii.
- Aktywacja układu odpornościowego. Schizofrenia może być również powiązana z chorobami autoimmunologicznymi lub stanami zapalnymi.
Jakie są rodzaje schizofrenii?
Przed 2013 rokiem schizofrenię podzielono na pięć podtypów jako oddzielne kategorie diagnostyczne. Schizofrenia to teraz jedna diagnoza.
Chociaż podtypy nie są już używane w diagnostyce klinicznej, nazwy podtypów mogą być znane osobom zdiagnozowanym przed DSM-5 (w 2013 r.). Te klasyczne podtypy obejmowały:
- paranoiczne, z objawami takimi jak urojenia, halucynacje i zdezorganizowana mowa
- hebefreniczny lub zdezorganizowany, z objawami, takimi jak płaski afekt, zaburzenia mowy i zdezorganizowane myślenie
- niezróżnicowane, z objawami wykazującymi zachowania mające zastosowanie do więcej niż jednego typu
- szczątkowe, z objawami, które zmniejszyły się od czasu poprzedniej diagnozy
- katatoniczny, z objawami bezruchu, mutyzmu lub otępienia
Jak rozpoznaje się schizofrenię?
Zgodnie z DSM-5, aby zdiagnozować schizofrenię, w okresie 1 miesiąca muszą być obecne co najmniej dwa z następujących.
Co najmniej jeden z nich musi mieć cyfry 1, 2 lub 3 na liście:
- urojenia
- halucynacje
- zdezorganizowana mowa
- rażąco zdezorganizowane lub katatoniczne zachowanie
- objawy negatywne (zmniejszona ekspresja emocjonalna lub motywacja)
DSM-5 to Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders IV, przewodnik opublikowany przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne i używany przez pracowników służby zdrowia do diagnostyki zaburzeń psychicznych.
Na wynos
Badania wykazały, że dziedziczność lub genetyka mogą być ważnym czynnikiem przyczyniającym się do rozwoju schizofrenii.
Chociaż dokładna przyczyna tego złożonego zaburzenia nie jest znana, osoby, które mają krewnych ze schizofrenią, mają zwykle większe ryzyko jej rozwoju.
