Pięć lat temu mąż Sary * wykrwawił się na jej oczach, podczas gdy 40 lekarzy próbowało go uratować. Jej dzieci miały wtedy 3 i 5 lat, a to nagłe i traumatyczne wydarzenie w życiu wywróciło ich świat do góry nogami.
Co gorsza, Sarah nie otrzymała żadnego wsparcia od rodziny męża i bardzo minimalne wsparcie od przyjaciół.
Podczas gdy jej teściowie nie byli w stanie pojąć smutku i zmagań Sary, przyjaciele Sary zdawali się trzymać z daleka od strachu.
Wiele kobiet zostawiło posiłek na werandzie, pobiegło do samochodu i jak najszybciej odjechało. Prawie nikt nie przychodził do jej domu i spędzał czas z nią i jej małymi dziećmi. W większości smuciła się samotnie.
Georgia * straciła pracę tuż przed Świętem Dziękczynienia w 2019 roku. Samotna mama ze zmarłymi rodzicami, nie miała nikogo, kto by ją naprawdę pocieszył.
Podczas gdy jej przyjaciele wspierali ją werbalnie, nikt nie oferował pomocy w opiece nad dzieckiem, wysyłania jej ofert pracy ani żadnego wsparcia finansowego.
Jako jedyna żywicielka i opiekunka swojej 5-letniej córki, Georgia nie „miała na tyle elastyczności, by się tarzać”. Przez smutek, stres finansowy i strach Georgia gotowała posiłki, zabierała córkę do szkoły i opiekowała się nią - wszystko na własną rękę.
Jednak kiedy Beth Bridges straciła męża w wieku 17 lat z powodu nagłego, rozległego zawału serca, przyjaciele natychmiast wyciągnęli rękę, by okazać swoje wsparcie. Byli uważni i troskliwi, przynosząc jej jedzenie, zabierając ją na posiłki lub na rozmowę, upewniając się, że ćwiczy, a nawet naprawiali jej spryskiwacze lub inne przedmioty, które wymagały naprawy.
Pozwalali jej publicznie smucić się i płakać - ale nie pozwolili jej siedzieć w domu sama, odizolowana od jej uczuć.
Jaki był powód, dla którego Bridges otrzymał więcej współczucia? Czy to możliwe, ponieważ Bridges była na zupełnie innym etapie swojego życia niż Sarah i Georgia?
W kręgu towarzyskim Bridges znajdowali się przyjaciele i koledzy, którzy mieli większe doświadczenie życiowe, a wielu otrzymało jej pomoc podczas własnych traumatycznych doświadczeń.
Jednak Sarah i Georgia, które doświadczyły traumy, gdy ich dzieci były w przedszkolu, miały krąg towarzyski pełen młodszych przyjaciół, z których wielu nie doświadczyło jeszcze traumy.
Czy ich mniej doświadczonym przyjaciołom było po prostu zbyt trudno zrozumieć ich zmagania i wiedzieć, jakiego rodzaju wsparcia potrzebują? A może przyjaciele Sarah i Georgia nie byli w stanie poświęcić czasu swoim przyjaciołom, ponieważ ich małe dzieci wymagały większości ich czasu i uwagi?
Gdzie jest rozłączenie, które sprawiło, że zostali sami?
„Trauma przyjdzie do nas wszystkich” - powiedział dr James S. Gordon, założyciel i dyrektor wykonawczy Centrum Medycyny Umysłu i Ciała oraz autor książki „Transformacja: odkrywanie całości i leczenie po traumie”.
„Ważne jest, aby zrozumieć, że jest to część życia, nie jest oddzielona od życia” - powiedział. „To nie jest coś dziwnego. To nie jest coś patologicznego. Wcześniej czy później to po prostu bolesna część życia każdego człowieka”.
Dlaczego niektórzy ludzie lub niektóre traumatyczne sytuacje otrzymują więcej współczucia niż inni?
Zdaniem ekspertów jest to połączenie piętna, braku zrozumienia i strachu.
Piętno może być najłatwiejsze do zrozumienia.
Istnieją sytuacje - na przykład dziecko z uzależnieniem, rozwód, a nawet utrata pracy - w których inni mogą sądzić, że dana osoba w jakiś sposób sama spowodowała problem. Kiedy uważamy, że to ich wina, rzadziej oferujemy nasze wsparcie.
„Chociaż piętno jest jednym z powodów, dla których ktoś może nie otrzymać współczucia, czasami jest to również brak świadomości” - wyjaśniła dr Maggie Tipton, PsyD, kierownik kliniczny usług urazowych w ośrodkach leczenia urazów Caron.
„Ludzie mogą nie wiedzieć, jak rozmawiać z osobą przeżywającą traumę lub jak zaoferować wsparcie. Może się wydawać, że współczucia jest mniej, gdy w rzeczywistości nie wiedzą, co robić - powiedziała. „Nie zamierzają być pozbawieni współczucia, ale niepewność i brak edukacji prowadzi do mniejszej świadomości i zrozumienia, w związku z czym ludzie nie sięgają po wsparcie osoby doświadczającej traumy”.
A potem jest strach.
Jako młoda wdowa na małym, eleganckim przedmieściu Manhattanu, Sarah wierzy, że inne matki w przedszkolu jej dzieci zachowywały dystans z powodu tego, co reprezentowała.
„Niestety, tylko trzy kobiety okazały jakiekolwiek współczucie” - wspomina Sarah. „Reszta kobiet z mojej społeczności trzymała się z daleka, ponieważ byłam ich najgorszym koszmarem. Przypominałam wszystkim młodym mamom, że ich mężowie mogą umrzeć w każdej chwili”.
Te obawy i przypomnienia o tym, co może się wydarzyć, powodują, że wielu rodziców często odczuwa brak współczucia, gdy doświadczają poronienia lub utraty dziecka.
Chociaż tylko około 10 procent znanych ciąż kończy się poronieniem, a śmiertelność dzieci dramatycznie spadła od lat 80. XX wieku, przypominanie sobie, że może się to przydarzyć, sprawia, że inni unikają ich walczącego przyjaciela.
Inni mogą się obawiać, że ponieważ są w ciąży lub ich dziecko żyje, okazywanie wsparcia przypomni przyjacielowi o tym, co stracili.
Dlaczego współczucie jest tak ważne, a jednocześnie tak trudne?
„Współczucie jest kluczowe” - powiedział dr Gordon. „Otrzymanie pewnego rodzaju współczucia, pewnego rodzaju zrozumienia, nawet jeśli są to tylko ludzie, którzy są z tobą, jest tak naprawdę pomostem prowadzącym z powrotem do większej części fizjologicznej i psychologicznej równowagi”.
„Każdy, kto pracuje z ludźmi, którzy doświadczyli traumy, rozumie, jak ważne jest to, co psychologowie społeczni nazywają wsparciem społecznym” - dodał.
Według dr Tipton osoby, które nie otrzymują potrzebnego współczucia, zazwyczaj czują się samotne. Zmaganie się ze stresującym okresem często powoduje, że ludzie wycofują się, a gdy nie otrzymują wsparcia, wzmacnia to ich chęć wycofania się.
„To druzgocące dla człowieka, jeśli nie osiągnie takiego poziomu współczucia, jakiego potrzebuje” - wyjaśniła. „Zaczną czuć się bardziej samotni, przygnębieni i odizolowani. I zaczną się zastanawiać nad swoimi negatywnymi myślami o sobie i sytuacji, z których większość nie jest prawdziwa”.
Jeśli więc wiemy, że przyjaciel lub członek rodziny ma problemy, dlaczego tak trudno jest ich wspierać?
Dr Gordon wyjaśnił, że podczas gdy niektórzy ludzie reagują empatią, inni reagują dystansując się, ponieważ ich emocje ich pokonują, przez co nie są w stanie odpowiedzieć i pomóc osobie w potrzebie.
Jak możemy stać się bardziej współczujący?
„Ważne jest, aby zrozumieć, jak reagujemy na innych ludzi” - radzi dr Gordon. „Kiedy słuchamy drugiej osoby, najpierw musimy dostroić się do tego, co tak naprawdę się z nami dzieje. Musimy zauważyć, jakie uczucia w nas wywołuje, i być świadomym naszej własnej odpowiedzi. Następnie powinniśmy się zrelaksować i zwrócić się do osoby, która doznała traumy”.
„Kiedy skupisz się na nich i naturze ich problemu, dowiesz się, jak możesz być pomocny. Często samo przebywanie z drugą osobą może wystarczyć”- powiedział.
Oto 10 sposobów okazywania współczucia:
- Przyznaj, że nigdy wcześniej tego nie doświadczyłeś i nie możesz sobie wyobrazić, jak to musi być dla nich. Zapytaj ich, czego teraz potrzebują, a następnie zrób to.
- Jeśli miałeś podobne doświadczenie, pamiętaj, aby skupić się na tej osobie i jej potrzebach. Powiedz na przykład: „Przykro mi, że musisz przez to przechodzić. My też przez to przeszliśmy i gdybyś chciał kiedyś o tym porozmawiać, byłbym szczęśliwy. Ale czego teraz potrzebujesz?”
- Nie każ im dzwonić, jeśli czegoś potrzebują. To niewygodne i niewygodne dla osoby po traumie. Zamiast tego powiedz im, co chcesz robić i zapytaj, który dzień jest najlepszy.
- Zaproponuj obejrzenie ich dzieci, przewiezienie ich na zajęcia lub z nich, pójście na zakupy spożywcze itp.
- Bądź obecny i rób zwykłe rzeczy, takie jak wspólne spacery lub oglądanie filmu.
- Zrelaksuj się i dostrój się do tego, co się dzieje. Odpowiadaj, zadawaj pytania i przyznaj się do dziwności lub smutku ich sytuacji.
- Zaproś ich, aby dołączyli do Ciebie lub Twojej rodziny na weekendowy wypad, aby nie byli samotni.
- Umieść w kalendarzu przypomnienie, aby co tydzień dzwonić lub wysyłać SMS-y do tej osoby.
- Oprzyj się pokusie, aby spróbować je naprawić. Bądź dla nich takimi, jakimi są.
- Jeśli uważasz, że potrzebują porady lub grupy wsparcia, pomóż im znaleźć taką, w której mogą dokonać odkryć na swój temat, nauczyć się technik samoopieki i iść naprzód.
* Nazwy zostały zmienione w celu ochrony prywatności.
Gia Miller jest niezależną dziennikarką, pisarką i gawędziarzem, zajmującą się głównie zdrowiem, zdrowiem psychicznym i rodzicielstwem. Ma nadzieję, że jej praca zainspiruje znaczące rozmowy i pomoże innym lepiej zrozumieć różne problemy zdrowotne i psychiczne. Tutaj możesz zobaczyć wybór jej prac.
