Pewnego czwartkowego wieczoru, mój profesor od reklamy podręcznika szkolnego i ja spotkaliśmy się w kawiarni, aby porozmawiać o nadchodzących zadaniach i życiu po szkole. Później udaliśmy się na zajęcia.
Wsiedliśmy do windy, żeby dostać się na drugie piętro. Inna osoba wsiadła z nami do windy. Spojrzał na moją lawendową laskę i zapytał: „Co się stało?”
Wymamrotałem coś o tym, że mam niepełnosprawność zwaną zespołem Ehlersa-Danlosa i mój profesor wskoczył: „Czy to nie taka urocza laska? Uwielbiam ten kolor”. Potem szybko zmieniła tematy i rozmawialiśmy o tym, jak powinienem oceniać pakiety świadczeń, gdy decyduję o ofercie pracy.
Kiedy używam laski, cały czas otrzymuję takie pytania. Pewnego popołudnia w kolejce do kasy Target brzmiało: „Złamałeś palec u nogi?” co uważałem za dziwnie specyficzne pytanie, biorąc pod uwagę, że nie miałem kul ani gipsu.
Innym razem brzmiało: „Po co to jest?”
Osoby niepełnosprawne często są postrzegane przede wszystkim przez nasze niepełnosprawności, zwłaszcza jeśli są widoczne
Rzeczniczka niepełnosprawności i założycielka Diverse Matters, Yasmin Sheikh, wyjaśnia, że zanim zaczęła korzystać z wózka inwalidzkiego, ludzie pytali ją, co robi w pracy. „Teraz ludzie pytają mnie:„ Czy pracujesz?”
„Jak byś się czuł, gdyby ludzie [zdecydowali się] popychać Cię bez pytania, mówić w Twoim imieniu lub rozmawiać z Twoim przyjacielem zamiast z Tobą?” ona pyta.
Według Światowej Organizacji Zdrowia około 15 procent ludzi na całym świecie jest niepełnosprawnych.
Niepełnosprawność to największa grupa mniejszościowa, ale często nie jesteśmy uznawani za jedną - nie obejmuje nas wiele definicji różnorodności, mimo że przekazujemy kulturę niepełnosprawności i perspektywę każdej społeczności, której jesteśmy częścią.
„Kiedy mówimy o różnorodności, rzadko wspomina się o niepełnosprawności” - mówi Yasmin. „To tak, jakby osoby niepełnosprawne były taką [odrębną] grupą osób [które] nie są częścią głównego nurtu, a zatem nie są w pełni włączone w społeczeństwo”.
Zamiast pytać osoby niepełnosprawne, co się z nami stało, osoby zdrowe powinny zadać sobie pytanie: dlaczego skupiam się na niepełnosprawności tej osoby, zamiast na pełnym obrazie tego, kim ona jest?
Większość mediów, z którymi się kontaktujemy, obejmujących osoby niepełnosprawne, przedstawia niepełnosprawność tylko w ograniczającym świetle. „Piękna i bestia”, która jest historią, którą wiele dzieci poznaje w młodym wieku, opowiada o tym, jak arogancki książę zostaje przeklęty, by wyglądać jak bestia, dopóki ktoś się w nim nie zakocha.
„Jakie przesłanie to przekazuje?” Pyta Yasmin. „Że jeśli masz jakieś zniekształcenie twarzy, wiąże się to z karą i złym zachowaniem?”
Wiele medialnych przedstawień innych niepełnosprawności jest przesiąkniętych stereotypami i mitami, przedstawiając osoby niepełnosprawne albo jako złoczyńców, albo jako przedmioty litości. Cała historia postaci niepełnosprawnych kręci się wokół ich niepełnosprawności, tak jak Will, bohater „Me Before You”, który wolałby zakończyć swoje życie, niż żyć jak czterokończynnik poruszający się na wózku inwalidzkim.
Współczesne filmy „często traktują osoby niepełnosprawne jako obiekty współczucia, a ich niepełnosprawność pochłania wszystko” - mówi Yasmin. Ludzie mogą zlekceważyć tę krytykę, mówiąc, że to Hollywood i wszyscy wiedzą, że te filmy nie są dokładnym odzwierciedleniem prawdziwego życia.
„Wierzę, że te wiadomości zasiewają nasiona w naszych podświadomych i świadomych umysłach” - mówi. „Moje interakcje z nieznajomymi dotyczą głównie krzesła”.
Podaje kilka przykładów: Czy masz na to licencję? Nie biegaj mi po palcach! Potrzebujesz pomocy? Czy wszystko w porządku?
Problem może zacząć się od tego, jak media przedstawiają niepełnosprawność, ale wszyscy mamy możliwość przeformułowania naszego myślenia. Możemy zmienić sposób, w jaki postrzegamy niepełnosprawność, a następnie opowiadać się za dokładniejszą reprezentacją w mediach i edukować ludzi wokół nas.
Zamiast pytać nas o naszą niepełnosprawność i zakładać, że to właśnie nasza niepełnosprawność jest w nas najważniejsza, sięgnij po podobieństwa. Znajdź połączenie między nami dwojgiem
Zapytaj nas o to samo, o co możesz zapytać osobę pełnosprawną - czy jest to nijaka rozmowa w windzie na temat pogody, czy bardziej osobista interakcja podczas spotkania networkingowego.
Nie zakładaj, że nie mamy ze sobą nic wspólnego tylko dlatego, że jestem niepełnosprawny, a ty nie, albo że nie mam pełnego życia poza używaniem laski.
Nie pytaj mnie, co się ze mną stało ani dlaczego mam laskę.
Zapytaj mnie, skąd mam sukienkę, którą mam na sobie, ozdobioną tęczowymi książkami. Zapytaj mnie, jakie inne kolory farbowałem włosy. Zapytaj mnie, co obecnie czytam. Zapytaj mnie, gdzie mieszkam. Zapytaj mnie o moje koty (proszę, nie mogę się doczekać rozmowy o tym, jakie są słodkie). Zapytaj, jak minął mi dzień.
Osoby niepełnosprawne są takie jak Ty - a mamy tak wiele do zaoferowania.
Zamiast patrzeć tylko na to, jak się różnimy, połącz się z nami i poznaj wszystkie fajne rzeczy, które nas łączy.
Alaina Leary jest redaktorką, menedżerem mediów społecznościowych i pisarką z Bostonu w stanie Massachusetts. Obecnie jest asystentką redaktora Equally Wed Magazine i redaktorką mediów społecznościowych w organizacji non-profit We Need Diverse Books.
