Co to jest stimming?
Słowo „stymulowanie” odnosi się do samostymulujących zachowań, zwykle obejmujących powtarzające się ruchy lub dźwięki.
Każdy w jakiś sposób stymuluje. Nie zawsze jest to jasne dla innych.
Stimming jest częścią diagnostycznych kryteriów autyzmu. Nie dzieje się tak dlatego, że stymulowanie zawsze wiąże się z autyzmem. Dzieje się tak, ponieważ stymulowanie osób z autyzmem może wymknąć się spod kontroli i powodować problemy.
Stymulacja niekoniecznie jest złą rzeczą, którą należy tłumić. Ale należy się nim zająć, gdy przeszkadza innym i wpływa na jakość życia.
Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o stymulacji, kiedy wymaga zarządzania i gdzie uzyskać pomoc.
Czym różni się stymulacja u osób z autyzmem?
Prawie każdy angażuje się w jakąś formę samostymulujących zachowań. Możesz gryźć paznokcie lub owijać włosy wokół palców, gdy jesteś znudzony, zdenerwowany lub potrzebujesz złagodzić napięcie.
Stymulacja może stać się takim nawykiem, że nawet nie zdajesz sobie sprawy, że to robisz. Dla większości ludzi jest to nieszkodliwe zachowanie. Rozpoznajesz, kiedy i gdzie jest to niewłaściwe.
Na przykład, jeśli bębnisz palcami po biurku przez 20 minut, przyjmujesz sygnały społeczne, że irytujesz innych, i decydujesz się przestać.
U osób z autyzmem stymulacja może być bardziej oczywista. Na przykład może wyglądać jak kołysanie całego ciała w przód iw tył, obracanie się lub trzepotanie rękami. Może również trwać przez długi czas. Często jednostka ma mniejszą świadomość społeczną, że zachowanie może być uciążliwe dla innych.
Stymulacja związana z autyzmem nie zawsze jest powodem do niepokoju.
Staje się problemem tylko wtedy, gdy przeszkadza w nauce, prowadzi do wykluczenia społecznego lub jest destrukcyjny. W rzadkich przypadkach może to być niebezpieczne.
Rodzaje zachowań stymulujących
Typowe zachowania stymulujące obejmują:
- gryząc paznokcie
- owijając włosy wokół palców
- pękanie kłykci lub innych stawów
- bębnienie palcami
- stukając ołówkiem
- potrząsanie stopą
- gwizdanie
U osoby z autyzmem stymulacja może obejmować:
- kołysanie
- trzepotanie rękami lub pstrykanie lub pstrykanie palcami
- podskakiwanie, skakanie lub wirowanie
- chodzenie lub chodzenie na palcach
- ciągnięcie za włosy
- powtarzanie słów lub fraz
- pocieranie skóry lub drapanie
- powtarzające się mruganie
- wpatrywanie się w światła lub obracające się obiekty, takie jak wentylatory sufitowe
- lizanie, pocieranie lub głaskanie określonych typów przedmiotów
- wąchanie ludzi lub przedmiotów
- przestawianie obiektów
Dziecko z autyzmem może spędzać wiele godzin na układaniu zabawek zamiast bawić się nimi. Powtarzające się zachowania mogą również obejmować obsesje lub zaabsorbowanie pewnymi przedmiotami lub recytacją zawiłych szczegółów określonego tematu.
Inne powtarzające się zachowania mogą powodować obrażenia fizyczne. Te zachowania obejmują:
- machanie głową
- wykrawanie lub gryzienie
- nadmierne pocieranie lub drapanie skóry
- zbieranie strupów lub ran
- połykanie niebezpiecznych przedmiotów
Ilość zachowań
Z autyzmem lub bez autyzmu istnieje wiele różnic w częstotliwości występowania stymulacji u różnych osób.
Możesz złamać sobie kostki tylko wtedy, gdy jesteś szczególnie zestresowany, lub możesz angażować się w takie zachowanie wiele razy dziennie.
Dla niektórych osób z autyzmem stymulacja może stać się codziennością. Zatrzymanie może być trudne. Może to trwać godzinami.
Dlaczego osoby z autyzmem pobudzają?
Nie zawsze jest łatwo określić przyczynę stymulacji. To mechanizm radzenia sobie, który może służyć różnym celom.
Na przykład osoba z autyzmem może próbować:
- pobudzają zmysły lub zmniejszają przeciążenie sensoryczne
- dostosować się do nieznanego środowiska
- zmniejszyć niepokój i uspokoić się
- wyrażać frustrację, zwłaszcza jeśli mają problemy z efektywną komunikacją
- unikaj pewnych działań lub oczekiwań
Jeśli poprzednie epizody stymulacji spowodowały pożądaną uwagę, stymulacja może stać się sposobem na dalsze przyciąganie uwagi.
Specjalista behawioralny lub terapeuta z doświadczeniem autyzmu może pomóc ci zrozumieć przyczyny zachowań stymulujących.
W niektórych przypadkach stimming jest próbą złagodzenia bólu lub innego fizycznego dyskomfortu. Ważne jest również ustalenie, czy to, co wydaje się być stymulujące, jest w rzeczywistości mimowolne ze względu na stan chorobowy, taki jak drgawki.
Jeśli podejrzewasz problem zdrowotny, natychmiast skontaktuj się z lekarzem.
Czy można kontrolować stimming?
Stymulacja niekoniecznie musi być kontrolowana, chyba że powoduje problem.
Zarządzanie może być potrzebne, jeśli odpowiesz „tak” na którekolwiek z poniższych pytań:
- Czy stymulacja spowodowała izolację społeczną?
- Czy stymulowanie jest uciążliwe w szkole?
- Czy stymulowanie wpływa na zdolność uczenia się?
- Czy stimming powoduje problemy dla innych członków rodziny?
- Czy stymulowanie jest destrukcyjne czy niebezpieczne?
Jeśli Ty lub Twoje dziecko grozi samookaleczenie, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Fizyczne badanie i ocena mogą ujawnić istniejące obrażenia.
W przeciwnym razie lepiej radzić sobie ze stymulowaniem, niż próbować go całkowicie kontrolować. Podczas pracy z dziećmi celem powinno być zachęcanie do samokontroli. Nie należy ich kontrolować.
Wskazówki dotyczące zarządzania
Łatwiej jest zarządzać stymulacją, jeśli potrafisz znaleźć przyczynę tego zjawiska. Zachowanie jest formą komunikacji. Zrozumienie tego, co próbuje powiedzieć osoba ze stymulacją, jest ważne.
Oceń sytuację tuż przed rozpoczęciem stymulacji. Co wydaje się wywoływać to zachowanie? Co się dzieje?
Pamiętaj o następujących kwestiach:
- Zrób, co możesz, aby wyeliminować lub zmniejszyć wyzwalacz, zmniejszyć stres i zapewnić uspokajające środowisko.
- Staraj się trzymać rutyny w codziennych zadaniach.
- Zachęcaj do akceptowalnych zachowań i samokontroli.
- Unikaj karania za zachowanie. Ta czynność nie jest zalecana. Jeśli zatrzymasz jedno zachowanie związane ze stymulowaniem, nie biorąc pod uwagę jego przyczyn, prawdopodobnie zostanie ono zastąpione innym, co może nie być lepsze.
- Naucz alternatywnego zachowania, które pomoże zaspokoić te same potrzeby. Na przykład trzepotanie ręką można zastąpić ściskaniem piłki stresowej lub inną drobną aktywnością motoryczną.
Rozważ współpracę z behawiorystą lub innym specjalistą od autyzmu. Mogą ocenić Ciebie lub Twoje dziecko, aby określić przyczyny stymulacji.
Gdy przyczyna jest znana, mogą wydać zalecenia dotyczące najlepszych sposobów radzenia sobie z danym zachowaniem.
Zalecenia mogą obejmować:
- interweniowanie podczas jakiegokolwiek niebezpiecznego zachowania
- wiedząc, kiedy nie odpowiadać
- doradzanie innym członkom rodziny, jak mogą pomóc
- wzmacnianie akceptowalnego zachowania
- tworzenie bezpiecznego środowiska
- sugerowanie alternatywnych działań, które zapewniają pożądany efekt
- nauczanie narzędzi samozarządzania
- praca z terapeutami zajęciowymi, pedagogami i systemem edukacyjnym
- szukanie pomocy medycznej w razie potrzeby
Perspektywy
Zachowania stymulujące mogą pojawiać się i odchodzić w zależności od okoliczności. Czasami stają się lepsze, gdy dziecko dojrzewa, ale mogą również pogorszyć się w stresujących chwilach.
Potrzeba cierpliwości i zrozumienia, ale wiele osób z autyzmem może nauczyć się radzić sobie ze stymulacją.
Z biegiem czasu osiągnięcie samokontroli może poprawić życie w szkole, w pracy i w sytuacjach towarzyskich.
